Klor 1774 yılında İsveçli kimyager Scheel tarafından bulunmuş fakat yeni bir element olduğu 1810 yılında Humprey Davy tarafından ispat edilerek 'yeşil' anlamına gelen 'kloron' adı verilmiştir. Klor ve bileşiklerini ilk defa beyazlatmak için kullanan da James Watt olmuştur. 1700'lerin sonunda potasyum hipoklorit Fransa ?da koku giderici ve dezenfektan olarak kullanılıyordu. Klor, 1846 yılında ilk olarak Viyana Genel Hastanesinde germisit olarak kullanılmaya başlanmıştır. Klor çevre sağlığı konusunda ilk olarak lağımlarda kullanılmıştır. 1897 yılında ortaya çıkan bir tifo epidemisinden sonra ilk olarak İngiltere' de Sims Woodhead kireç kaymağı kullanarak içme ve kullanma sularını dezenfekte etmeye başlamıştır. 1905 yılında yine İngiltere' de meydana gelen bir tifo epidemisinden sonra Lincoln, %10 sodyum hipoklorit kullanarak içme ve kullanma sularını 1ppm aktif klor dozunda düzenli olarak klorlamaya başlamıştır (8).

Amerika Birleşik Devletleri'nde klorun su dezenfeksiyonunda ilk kullanımına 1896 yılında Louisville'de başlanmış, sürekli kullanıma ise 1908 yılında Boonton'da geçilmiştir. Boonton'da hipoklorit kullanılmakta iken 1909 yılında sıvı klor (daha yaygın bilinen adıyla klor gazı) ticari olarak üretilmeye başlanmıştır. Sıvı klor ilk kez 1912'de Niagara şelalerinden elde edilen suyun klorlanmasında kullanılmıştır. 1920'lerde likid klor, su dezenfeksionunda diğer klor formlarının yerini almıştır (9).

Ülkemizde ise ilk olarak 1932 yılında İstanbul'da Terkos içme ve kullanma suyu tesislerinin Kağıthane'deki arıtma istasyonunda kireç kaymağı ile klorlama başlamıştır. Ankara'da ise 1935 yılında Çubuk Barajı'ndan getirilmeye başlanan içme ve kullanma suyu 1936 yılında Ziraat Fakültesinin arkasındaki arıtma tesislerinde gaz klorla sistematik olarak klorlanmaya başlanmıştır. 1940'dan sonra da Türkiye çapında klorlama yaygınlaşmıştır (10) .

Klorun içme ve kullanma sularının dezenfeksiyonunda kullanımı ile ilgili tarihsel gelişmeler Tablo 4'de özetlenmiştir.

Tablo. Klorun İçme ve Kullanma Sularının Dezenfeksiyonunda Kullanımı İle İlgili Başlıca Gelişmeler

1870-1880'li yıllar: Mikroorganizmaların hastalıklara neden olabileceği bilimsel olarak ispatlandı.

1896: Klor ilk olarak A.B.D.lerinde Louisville şehrinde kullanıldı.

1897: Klor İngiltere'de içme sularının dezenfeksiyonunda kullanıldı.

1905: İngiltere'de içme suları düzenli olarak klorlanmaya başlandı.

1908: Klor A.B.D.lerinin New Jersey (Boonton) ve Chicago şehirlerinde içme sularının dezenfeksiyonunda sürekli olarak kullanılmaya başlandı.

1909: 1909 yılında sıvı klor ticari olarak üretilmeye başlanmıştır.

1912: Sıvı klor ilk kez Niagara şelalerinden elde edilen suyun klorlanmasında kullanılmaya başlandı.

1915: A.B.D. ilk içme suyu bakteriyel standardını yayınladı.

1917: Kloraminli bileşikler ilk olarak A.B.D. ve Kanada'da kullanılmaya başlandı.

1918: Klor kullanımı A.B.D.lerinin 1000'den fazla şehrinde kullanılmaya başlandı.

1920'li yılar: Sıvı klor, su dezenfeksionunda diğer klor formlarının yerini aldı.

1925: İçme suyu bakteriyel standartları netleştirildi ve A.B.D.nde yasal olarak uygulanmaya başlandı.

1932: Ülkemizde ilk olarak İstanbul'da Terkos içme ve kullanma suyu tesislerinin Kağıthane'deki arıtma istasyonunda kireç kaymağı ile klorlama işlemi başladı.

1936: Ankara'da Çubuk Barajı'ndan getirilen içme ve kullanma suyu Ziraat Fakültesinin arkasındaki arıtma tesislerinde (Süzgeç) gaz klorla sistematik olarak klorlanmaya başlandı.

1940'lı yıllar: Türkiye çapında klorlama işlemi yaygınlaşmaya başladı.

1960'lı yıllar: Başta gelişmiş ülkeler olmak üzere dünya genelinde klorla su dezenfeksiyonu yaygın hale geldi.

1970: Klordioksit içme ve kullanma sularının dezenfeksiyonunda diğer klorlu bileşiklere göre daha yaygın olarak kullanılmaya başlandı.

1974: Klorla su dezenfeksiyonu sonucu sularda halojenli dezenfeksiyon yan ürünleri oluştuğu saptandı.

1991: Uluslararası Kanser Araştırma Kurumu klora bağlı gelişen halojenli bileşiklerin insanlar için karsinojen olmadığını açıkladı.

KAYNAK: OĞUR R, TEKBAŞ ÖF, HASDE M. KLORLAMA REHBERİ (İÇME VE KULLANMA SULARININ KLORLANMASI). Ankara, 2005. ISBN: 1302-0471